Μπορεί να έχει περάσει ένας χρόνος αλλά η φράση του Άλκη συνεχίζει να μας στοιχειώνει. Έρχονται και ξαναέρχονται στ’ αυτιά μας τα τελευταία του λόγια.
Ένα χρόνο τώρα η ευαισθητοποίηση μεγάλης μερίδας της κοινωνίας γύρω από το θέμα της οπαδικής βίας, δυστυχώς δεν συνοδεύτηκε από ουσιαστικά μέτρα και δράσεις της πολιτείας για την καταπολέμηση της. Ένα χρόνο τώρα έχουμε γίνει μάρτυρες περιστατικών οπαδικής βίας σε όλη τη χώρα.
Αλλοίμονο όμως αν συμφιλιωθούμε με την ύπαρξή της οπαδικής βίας. Αλλοίμονο αν την αποδεχτούμε ως ένα φαινόμενο της εποχής μας με εξάρσεις και υφέσεις.
Άπαντες οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Με ευχολόγια και μεγαλοστομίες δεν αντιμετωπίζεται η οπαδική βία. Απαιτείται η εμπλοκή πολλών και διαφορετικών φορέων, καθώς και ένα μίγμα πρωτοβουλιών και δράσεων που δεν θα περιορίζονται μόνο στην καταστολή και στη δίωξη, αλλά θα δίνουν έμφαση στην πρόληψη.
Είναι το χρέος που έχουμε ως κοινωνία απέναντι στον Άλκη, το Νάσο, τον Τόσκο, τον Κώστα, τον Γιάννη, τον Μιχάλη, τον Γιώργο, τον Ευθύμη, τον Αριστείδη.
