“Προσπαθώ εδώ και αρκετούς μήνες να δώσω μία απάντηση, πρώτα στον εαυτό μου, στο τεράστιο ΓΙΑΤΙ που διαπερνά το μυαλό μας κάθε λεπτό της ημέρας. Κάθε στιγμή που αντικρίζουμε τον μακάβριο κατάλογο των θυμάτων και των κρουσμάτων της Πανδημίας.
Την Πανδημία που σαφέστατα δεν νικήσαμε αλλά πλέον δεν μπορούμε να υποκριθούμε ότι την γνωρίζουμε τον φετινό Οκτώβριο. «Συστηθήκαμε» ειδικά στην Θεσσαλονίκη πριν από ένα χρόνο. Και μάλιστα με τον πιο σκληρό και οδυνηρό τρόπο. Τρόπο που αφαιρεί από όλους και κυρίως από την Κυβέρνηση, κάθε δικαίωμα να εκπλήσσεται, να πέφτει από τα σύννεφα και να δηλώνει μέσω στελεχών της, πως έκανε ότι μπορούσε να κάνει και από εδώ και πέρα υπάρχει μόνο η ατομική ευθύνη.
Ε όχι λοιπόν, δεν έχει εξαντλήσει κάθε μέσο που θα διέθετε μία σοβαρή και υπεύθυνη κυβέρνηση. Σταμάτησε μάλιστα να αναζητεί λύσεις γιατί περιέργως πως, νομίζει ότι δεν θα έχει περαιτέρω πολιτικό κόστος. «Αφού την βγάλαμε καθαρή το δίμηνο Οκτωβρίου Νοεμβρίου του 20, δεν θα την βγάλουμε καθαρή τώρα που υπάρχει το εμβόλιο;» Ανατριχιαστικά κυνική ως πολιτική πρακτική, αλλά αυτό συμβαίνει.
Δεν υπάρχουν ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ και ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΗ ΟΔΥΝΗ για την εγκληματική έλλειψη ευθύνης και δράσης για τα παρακάτω. Είναι τα αποτυπώματα του εγκλήματος αλλά και γενναίες, έστω και τώρα, προτάσεις για να περιοριστεί το θανατικό.
Δεν υπάρχουν ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ: Για τα μόλις 324 κινητά εμβολιαστικά κέντρα που συγκροτήθηκαν τον τελευταίο μήνα, παρά τις εδώ και μήνες παρακλήσεις της αντιπολίτευσης.
Δεν υπάρχουν ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ: Για την εμμονή στην πρόχειρη και βιαστική εφαρμογή της αναστολής εργασίας για τους Υγειονομικούς. Χωρίς κανένα σχέδιο κάλυψης των κενών που άφησαν. Σε ένα ήδη οριακά στελεχωμένο ΕΣΥ και με το εμβολιασμένο προσωπικό να βρίσκεται στα όρια των βιολογικών του αντοχών. Ο Τσαμπουκάς αντί της πειθούς επιδείχθηκε χωρίς να υπάρχει ασφαλές σχέδιο. Γεγονός που καθιστά το μέτρο μόνο τιμωρητικό και καθόλου παιδευτικό.
Δεν υπάρχουν ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ: Για την δογματική εμμονή της Κυβέρνησης να αποφεύγει την εντατικοποίηση της ιχνηλάτησης στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Γνωρίζοντας πόσοι πραγματικά νοσούν (κυρίως με ασθενή συμπτώματα) ακόμη και στα όρια των πραγματικών αριθμών, θα προστατεύσουμε όλους όσοι κινδυνεύουν να νοσήσουν βαρύτερα. Με λίγα λόγια, η γνώση του πόσοι νοσούν και μεταφέρουν, ίσως είναι και το πλέον ισχυρό επιχείρημα να υπερασπιστούν τον εμβολιασμό και να προστατέψουν τους υπόλοιπους.
Δεν υπάρχουν ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ: Για τις φτηνές και καχεκτικές, σχεδόν φοβικές, προσπάθειες να επιταχθούν όσες κλίνες και κλινικές απαιτείται για την αντιμετώπιση του COVID αλλά και για τους πολίτες με βαριές μη covid ασθένειες που έχουνε μπει σε μία περιδίνηση μεταξύ ζωής και θανάτου.
Δεν υπάρχουν ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ: Για την μη άμεση πρόσληψη Ιατρών και Νοσηλευτών, ειδικοτήτων που συγγενεύουν στις πολύτιμες ειδικότητες της Πανδημίας. Επιστήμονες και Παραϊατρικό προσωπικό που θα μπορούσε να συμβάλλει στην νομοτελειακά φυσική και βιολογική εξόντωση των υγειονομικών της πρώτης γραμμής. Σε δεύτερη φάση, θα έπρεπε ήδη να έχει σαλπίσει προσκλητήριο στους Έλληνες γιατρούς του Εξωτερικού δίνοντας τους και τα αντίστοιχα κίνητρα.
Δεν υπάρχουν ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ: Για το πλιάτσικο των χαρτζιλικιών που βαφτίστηκε Καμπάνια για τον Εμβολιασμό. Χιλιάδες ευρώ σε λαθρεπιβάτες της ενημέρωσης, παρασιτικά πρόσωπα και μέσα ενημέρωσης, με μόνο στόχο να στηθούν πιο ισχυροί αρμοί πελατειακής και μικροκομματικής αμοιβαιότητας.
Δεν υπάρχουν ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ: Για την φοβική και δειλή απρέπεια του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, να μην ζητήσει μία γενναία συγνώμη από τους πολίτες. Για αυτά που έπραξε και κυρίως για αυτά που δεν έπραξε. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το ότι δεν προσπάθησε ούτε κατ ελάχιστο να ζητήσει πολιτική συμπόρευση με τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Μία εθνική προσπάθεια, πόλη – πόλη, σε εθνική διάσταση και ένταση. Αυτό βέβαια προϋποθέτει εκτός από πολιτική γενναιότητα, πλήρη απογαλακτισμό από βοναπαρτισμούς και ιδιοτέλεια να πιστώνεσαι τα ελάχιστα καλά και να στοχόποιείς όλους τους άλλους για τα υπόλοιπα.
Δεν υπάρχουν ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ: Για το απίστευτο που συμβαίνει με τις συγχωνεύσεις τμημάτων στα σχολεία όλης της χώρας. Πριν λίγες ώρες πήρα μία επιστολή από τους τελειόφοιτους μαθητές λυκείου Θεσσαλονίκης. Κινδυνεύουν να αλλάξουν σχολείο (σαν να υποχρεώνονται σε έξωση από το σπίτι τους) γιατί τελευταία στιγμή πάνε να αποφύγουν τα ολιγομελή τμήματα των μαθητών της τρίτης λυκείου βάση της κατεύθυνσης που διάλεξαν. Σαδισμός; Μία ακόμη εκδικητική συμπεριφορά στα παιδιά μας; Δεν με εκπλήσσει τίποτε πλέον από την κα Κεραμέως. Εξίσου απογοητευτική και η εικόνα στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας και τα Ειδικά σχολεία τα σχολεία ειδικής αγωγής, που αποδεικνύουν ή όχι αν είμαστε μία προηγμένη σύγχρονη και με αξίες πολιτισμού, χώρα.
Δεν υπάρχουν ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ: Για το ότι δεν αποφασίζει η Ελληνική Κυβέρνηση να βάλει το δάκτυλο επί των τύπο των ήλων για όσα ζήσαμε πρόσφατα στις εκκλησίες της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας. Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν αρκούν οι ανακοινώσεις της Ιεράς Συνόδου. Η Ιεραρχία έστω και αργά, έκανε το βήμα. Ο Κλήρος που βρίσκεται σε άμεση και συχνή επαφή με το τεράστιο σώμα των πιστών, υποχρεούται να κάνει πολύ περισσότερα. Πολύ περισσότερα. Ακόμη και αν πρέπει οι πολιτικές δυνάμεις και τα πρόσωπα που δεν θέλουν να στεναχωρήσουνε τον κλήρο, να το κάνουν με κάθε κόστος.
Δεν υπάρχουν ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ: Για πολλά ακόμη που έγιναν ή δεν έγιναν τους τελευταίους μήνες. Στην Οικονομία, τα Κοινωνικά κα εργασιακά δικαιώματα, σε πολιτικές που θα έπρεπε να διδάσκονται ως παραδείγματα προς αποφυγή σε περιόδους κρίσης.
Υπάρχει Ελπίδα όμως. Αισιοδοξούμε έστω και από απόγνωση γιατί όταν αντικρίζουμε και συζητάμε για όλα τα παραπάνω, έχουμε έναν καθαρό και ανέφελο ουρανό να σηκώσουμε την ματιά μας. Ψάχνουμε τα μάτια των παιδιών μας, των νέων ανθρώπων, της ρίζας μας, για να τους δώσουμε και να πάρουμε θάρρος. Είναι το νερό που θα βρει την ρωγμή του χρόνου και των καταστάσεων για να φτάσει στο φως.
Για αυτές τις γενιές είμαστε υποχρεωμένοι να δίνουμε μικρές και μεγάλες μάχες. Χωρίς δικαιολογίες και δειλία. Είναι τα παιδιά μας και όχι πειραματόζωα.
Θα είμαστε όλοι νικητές μόνο αν τα όνειρα τους που είναι και όνειρα μας, θα δικαιωθούν.
Το σκοτάδι δεν θα κρατήσει πολύ ακόμη…”