Μιας και κόψαμε και την πίτα της Νεολαίας Θεσσαλονίκης θα ήταν ωραία τρολιά να έβαζα τίτλο: “Οι θείοι που κάθονται με τη νεολαία”, αλλά επειδή αυτός ο τίτλος (όσο πετυχημένος κι αν είναι) θα επισκιάσει την ουσία, θα γράψω το εξής:
Στη νεολαία μας, στα παιδιά που το χαμόγελο τους, η καθαρότητά τους αλλά και ο θυμός τους είναι το φως μας. Η υπενθύμιση για ποιους αγωνιζόμαστε. Το σημάδι να μην τα παρατήσουμε. Την περίοδο αυτή ακόμα περισσότερο.
Για ένα μέλλον στο οποίο θα έχουν θέση. Αν δεν ήταν εκείνοι, θα ήμασταν ένα τίποτα. Σας ευχαριστούμε.
