Για άλλη μία φορά στη συζήτηση ενός νομοσχεδίου είχαμε την εικόνα, από τη μία πλευρά η αντιπολίτευση να προτείνει, να ανησυχεί, να διατυπώνει ενστάσεις αλλά και προτάσεις και από την άλλη η κυβέρνηση να παρουσιάζει μια εικόνα πλήρους ικανοποίησης και τακτοποίησης όλων των θεμάτων.
Δικαιώνεται μάλλον η πρωτότυπη μεταφυσική προσέγγιση του υπουργού καθημερινού σχολιασμού της επικαιρότητας Άδωνι Γεωργιάδη που προσπάθησε να πείσει τους πολίτες ότι δεν είναι φτωχοί, αλλά νομίζουν ότι είναι φτωχοί.
Έχει κουράσει το επιχείρημα και είναι μια πολύ φτηνή έξοδος διαφυγής, ότι κάθε τι που έρχεται αντιμέτωπο με τις πολιτικές της κυβέρνησης είναι λαϊκισμός.
Συναίνεση προκύπτει όταν και οι δύο πλευρές έχουν την πρόθεση να ακούσουν, να υποχωρήσουν εάν απαιτείται, να συνθέσουν σε αντικειμενική βάση συγκεκριμένες θέσεις και όχι να κάνουν ασκήσεις ηγεμονισμού.
Είναι πολιτικά ανέντιμο να υποστηρίζει η κυβέρνηση πως μία παρέμβαση για να μπει ένα τέλος στις υπερχρεώσεις των τραπεζών, θα γονατίσει τις τράπεζες.
Οποιαδήποτε φορολογική μεταρρύθμιση οφείλει να είναι δίκαιη, αποτελεσματική, ισότιμη, με βάση και το πνεύμα του συνταγματικού νομοθέτη για την ισονομία σε αυτή τη χώρα.